Hier lees je mijn reiservaring die ik in 2017 op deze krachtplekken had:

Ik voel een enorme drang om terug te gaan naar het Titicaca meer. Ik was hier met Patricia van Elsen in 2017, ook verbonden aan de Grote Witte Broederschap, en een groep Nederlanders. Onze groep was duidelijk vanuit de  ‘universe’ samengesteld.  Het bleek dat we op een missie reis gingen. Een van de vrouwen was net naar Katharenland geweest en had  via via een kristal in handen gekregen. Dit kristal moest mee met onze reis om in het Titicacameer  te worden geplaatst. Maar eerst gingen we langs allemaal Heilige Krachtplekken in Peru, om zo via Amaru Muru naar het Titicacameer te reizen. De kristal was bij elke ceremonie aanwezig en werd zo opgeladen met de energie van de krachtplekken, verbonden aan de groepsleden.  Toen we  bij de krachtplek Amaru Muru kwamen (zie foto), gingen we door  het   mysterieuze  portaal van Amaru Muru naar een andere dimensie. Ik was heel nieuwsgierig wat ik over Lemurie te weten zou komen, want deze plek zou een doorgang zijn geweest voor de laatste Lemurische Priesters, voordat Lemurie ten onderging en ik was ooit een van hen. Maar tot mijn verbazing zag ik Maria Magdalena. Zij vroeg mij deze plek te verbinden met de top van de Bugarach en een krachtplek in Nederland bij Zutphen. Dit deed ik met behulp van de energie van twee medereizigsters. Onze reis vervolgde naar  Bolivia en ik werd enorm ziek. Ik was nooit ziek, maar moest zelfs aan de beademing. Maar ik redde het om de volgende dag, mee te gaan naar het eiland van de Zon met de mannelijke  energie en het eiland van de maan met de vrouwelijke energie. In de groep waren enkele vrouwen die geïnteresseerd waren in buitenaardse werelden. Ik had hier niks mee, dacht ik. Maar toen wij ‘s avonds op het eiland van de maan, contact gingen maken met  een buitenaards schip,  gingen de meeste groepsleden naar bed en bleven er maar een paar over, waaronder ik. Patricia besloot het contact te maken en wij konden vragen stellen. Bij iedere vraag die met een nee werd beantwoord, bleef het donker en  bij een ja, kwam er enorm veel licht in de donkere avond, te voorschijn. Hoe bizar!  Het contact met het moederschip was mij eigenlijk ook bekend, via mijn visioenen. Ik zag weer die vrouw aan de deur staan en de bemanning van het schip waren kinderen. Die vrouw bepaalde welke kinderen naar de aarde mochten. En het leek wel of ik zelf die vrouw was. Enfin, de volgende ochtend zou het dan de dag zijn, dat het kristal in het Titicacameer geplaatst had te worden. ‘s Avonds kreeg de vrouw die het kristal mee had genomen door dat de enige man in onze groep, een signaal zou krijgen, zodat wij  de juiste plek wisten,  waar het kristal in het water gelaten  mocht worden. De man  geloofde er niet echt in maar ging met ons mee. Op de boot keek hij steeds om zich heen, zoekend naar het signaal. Ineens ging  het dikke wolkenveld boven het Titicacameer open en straalde de zon  op het meer. De kristal werd gepakt en een gebed van Maria Magdalena werd voorgelezen, en  vervolgens in het Meer gegooid. Mission  completed. We wisten dat  het kristal op deze plek geplaatst moest worden omdat dit het diepste punt van het Meer was en zo verbonden kon worden met de lichtstad Atlantis, die nog steeds in  de diepte van het Titicacameer lag.  Een bekende sjamaan had een paar maanden geleden een opgeladen kristal in het Titicacameer geplaatst, maar had het kristal aan de Peruaanse kant van het Titicacameer in het water gelaten en ons kristal moest in het water aan de Boliviaanse kant,  precies tussen het eiland van de zon en het eiland van de maan, geplaatst worden, zodat het opgeladen kristal van de sjamaan zich kon verbinden met ons kristal  en het diepste punt in het moedermeer.

Maar de reis was nog niet klaar toen ik in Nederland terug was. Ik wist dat ik de verbindingen van uit Zuid Frankrijk, naar Amaru Muru te maken had en naar een krachtplek in Zutphen, waar die dan ook was. Ik had  tijdens de reis van een Peruaanse Priester te horen gekregen dat ik meer spirituele reizen zou gaan begeleiden en Maria Magdalena had mij in Amaru Muru gevraagd om mijn werk in Zuid Frankrijk voort te zetten. Ik besloot om naast de Maria Magdalena Reizen, ook Katharen Reizen  te gaan organiseren in Zuid Frankrijk.  Op de eerste Katharenreis gingen  de twee vrouwen mee, die ook in bovenstaande reis mee waren. Het was de vrouw van het kristal en de vrouw  die het Maria Magdalena gebed voorlas, voordat  het kristal  in het water geplaatst mocht worden. Zij lagen tijdens de reis ook met elkaar en het kristal op de kamer.  En zij waren ook diegenen die naast mij zaten in Amaru Muru, om de verbindingen te kunnen maken met de berg van de nieuwe tijd, de Bugarach in Zuid Frankrijk. Op de dag dat de Katharengroep de  Bugarach beklom, bleek dat boven op de top van de berg, ik niet de verbinding met Amaru Muru kon maken omdat iemand in de groep mij nodig had. De vrouw van het kristal was echter naast mij aan het mediteren en ik instrueerde haar om contact te maken met Amaru Muru. Dit deed zij maar was enigszins gepikeerd dat ik haar stoorde in haar meditatie. Op dat moment wist ik ook niet goed uit te leggen, wat er precies gebeurde, maar ik stond  aan, in verbinding met de ‘universe’ en liet mij leiden. En dit gebeurde ook in de zoektocht naar de krachtplek in Zutphen, waar vandaan ook een verbinding gelegd had te worden met zowel Amaru Muru als met de Bugarach, ook wel de berg van God genoemd. Ik organiseerde een retraite in de buurt van Zutphen en de vrouw van het Maria Magdalena gebed ging mee. Hoopvol gingen wij op pad, maar konden de plek niet vinden. Een vrouw van de retraitegroep, die op een tweede Katharenreis mee was in Zuid Frankrijk en Maria heette, voegde zich een aantal dagen later bij onze retraitegroep en begon bij binnenkomst te vertellen over een krachtplek, in de buurt van ons huisje. De vrouw van het Maria Magdalena gebed en ik, keken elkaar aan en wisten genoeg. We belden de sjamaan die in Zutphen woonde en in haar tuin een krachtplek had gemaakt of wij langs mochten komen. Maar haar huisgenoot vertelde dat zij er niet was. Maar ik voelde dat we moesten gaan. Als drie kleine meisjes stonden wij aan het hek van  de boerderij van de sjamaan en er kwam een auto aan, die het pad van de boerderij op reed. De vrouw die uitstapte kwam naar ons toe en zei dat ze eigenlijk niet  naar ons toe wilde komen maar dat haar spirituele begeleiders haar hadden verteld dat dit belangrijk was en dat wij vrouwen waren met een goed hart. De sjamaan was moe, maar stelde haar huis en haar krachtplek ter beschikking  zodat wij de verbinding met Amaru Maru en de Bugarach konden maken.

En waarom gebeurd dit allemaal? Dat weet ik eigenlijk nog niet zo goed. Het heeft er mee te maken dat deze verbindingen gelegd moesten worden  in verband met de nieuwe tijd die er aan zat te komen.  De Goddelijke Vrouwelijk Energie moest verankerd worden in het diepste punt van het meest vrouwelijk meer dat we op de wereld hebben en met de meest mannelijke Berg in het heilige land van Maria Magdalena, Zuid Frankrijk. De berg wordt ook wel de berg van God of de berg van de nieuwe tijd genoemd. Het lijkt alsof de oer oude, diepe vrouwelijke energie van Zuid Amerika met de hoge goddelijke mannelijke energie van Europa verbonden moest worden als de Adelaar en de Condor met een verankering in Nederland. Het zal me vanzelf wel duidelijk worden. Ik volg steeds mijn hart en diepste waarheid.

En  dan lees ik het boek van Patries van Elsen over de Grote Witte Broederschap:
Het begin van de Witte Broederschap ontstond duizenden jaren geleden toen 32 buitenaardse wezens, ieder van een andere planeet of ster, neerstreken  op aarde. Zij werden gestuurd met als doel om  de balans op aarde te herstellen en de mensheid in de huidige  overgang te helpen naar een nieuwe tijd. Zij creëerden een binnenaardse stad die via energetische portalen en tunnels in verbinding staat met verschillende andere lichtsteden op aarde. De onderaardse wereld wordt  Agartha  genoemd.
De Broeders en Zusters van de Witte Broederschap verschijnen  vaak op bijzondere krachtplekken. En zij maken het web van licht dat om de aarde hangt. Hiervoor werken ze samen met mensen die voor hen de lijnen van licht maken.

Haha…. wat is het leven toch fantastisch. Je krijgt precies dat wat je nodig hebt op het juiste moment. Divine Timing. Onze kristal is verbonden met Agartha. En onze groep wordt aangestuurd door de Witte Broederschap, waar Maria Magdalena lid van is. Het aanleggen van lichtlijnen is belangrijk om het web van licht te voeden zodat steeds meer mensen het christusbewustzijn kunnen gaan belichamen. En laat dat nou mijn missie zijn.

En zo word ik geleid en word ik op een steeds diepere, bewustere laag mijn ware zelf.  En ik voel dat ik terug heb te gaan naar het eiland van de Maan….. om bewuster contact te maken met de oervrouw die ik daar energetisch op pikte. En het lijkt me fijn om me vanuit daar weer te verbinden met het ruimteschip en de Tempel in de aarde, die onder op de bodem, in het Titicacameer ligt. En slapen op de twee eilanden in het Titicacameer……met al die goddelijke energie en vrede om me  heen……. Dus ik ga en als ik terug ga, ga ik graag met de mensen die ook de innerlijke drang voelen om de pelgrimstocht van Puno naar  het Titicacameer te willen ondergaan. Ik laat  onze spirituele vrienden van de Witte Broeder- en Zusterschap, ons bij elkaar brengen.

Een oud verhaal vertelt dat rond de 16de eeuw de priesters de Zonneschijf van de muur uit de Zonnetempel hebben gehaald en in het Titicacameer hebben gegooid. Dit deden ze om de Zonneschijf te beschermen tegen de Spanjaarden die het land waren binnen gevallen. En op deze manier konden ze het Goud niet in hun bezit krijgen. De Zonneschijf ligt nog steeds in het Titicacameer. In 2010 zijn de sjamanen uit de bergen gekomen en hebben ceremonies gehouden om en in het Titicacameer om de Zonneschijf opnieuw te reactiveren, omdat de mensen er klaar voor waren om naar een hoger bewustzijn te gaan. De Zonneschijf zou door de activatie, alle informatie terug kunnen downloaden vanuit de verschillende  rasters die rondom de aarde hangen. En de kristalstad van Atlantis, zou nog altijd actief resoneren, onder in het Titicacameer.  En deze stad resoneert ook weer met de lichtstad van Machu Picchu en Cusco. Cusco heeft vele energetische vortexen die in verbinding staan met kristalsteden.

Nog een oud verhaal:  Verbale legende van de mythe over Mama Ocllo
Mama Ocllo werd in de Inca-tijd, geboren uit het Titicaca meer en is de dochter van Moeder Maan en Vader Zon. Haar ouders vroegen Mama Ocllo om de vrouwelijke en mannelijke energie op Aarde in harmonie te brengen, omdat het vrouwelijke op verschillende niveaus diep weggeduwd was en er in die tijd heel veel gebeurde in de wereld.

Vader Zon en Moeder Maan stuurden Mama Ocllo naar Moeder Aarde. Maar eerst wilde Mama Ocllo nog het volgende weten:
‘Hoe kan ik vanuit rust, harmonie brengen op Aarde’?
Om haar daarbij te helpen stuurde haar ouders broer Manco Capac. Samen moesten zij op de aarde zorgen voor harmonie.

Toen Mama Ocllo en Manco Capac uit het Titicacameer geboren werden, hielden ze allebei een gouden staf vast, die bedoeld was om vanuit het zuiden in de richting van het noordelijke halfrond te gooien, om op deze manier te kijken op welke heilige plek, de staf terecht zou komen. Mama Ocllo gooide de gouden staf en deze kwam midden in Cusco terecht. Daar bouwden ze de Tempel van de Zon, toegewijd aan hun vader en het Inca-cultuur floreerde.

Voor de Inca’s was Mama Occlo de Moeder van alle Godinnen en de Godin van de Wijsheid. Het was haar essentie om je het centrum in jezelf te laten vinden en je daar te gronden. Mama Ocllo is verbonden met het eerste chakra, het element aarde en de archetype slang. Zij zorgt voor een stevige gronding en ankering in Pachamama.

Het verliezen en terugvinden van de vrouwelijke kracht
De Spanjaarden die in de Inca tijd de Andes veroverden, ontkenden de vrouwelijke kracht totaal, deze bestond voor hen niet. Zij bouwden later dan ook een kathedraal op de plaats waar de staf de grond in was gegaan. De Spanjaarden wilden de Inca’s tot het Katholieke geloof dwingen. De mensen uit de Andes gingen trouw naar de kerk. Maar in tegenstelling tot wat de Spanjaarden hadden gehoopt, was de echte reden om naar de kerk te gaan om zo hun eigen heilige stenen te kunnen blijven aanbidden.

Toen Mama Ocllo, de mannelijke energie van de Spanjaarden naar de bergen voelde komen, besloot ze om terug te gaan in het Tititcacameer, waar zich volgens de overleveringen een groot labyrint bevindt, dat beschouwd wordt als de toegangspoort naar andere pre Inca culturen en naar o.a. Lemurie en Atlantis. Niemand weet uit welke cultuur dit labyrint afkomstig is, maar de Inca’s zeggen dat dit het huis van Mama Ocllo is. Zij die naar de aarde kwam om harmonie te brengen.

Nog geen 15 jaar geleden hebben de Q’ero’s (directe afstammelingen van de Inca’s die bekend staan om hun spirituele verbondenheid met de aarde) besloten om deze harmoniserende energie weer met de mensheid te gaan delen. Ze hebben de verbinding met de essentie van elke Godin van de Andes hersteld met de intentie om het met de mensheid te gaan delen. De sjamanen en zieners hebben doorgekregen dat wij, westerlingen, dit bewustzijn nu hard nodig hebben in onze evolutie als mensheid. Ik dank de Q’ero’s dat ze de inwijdingsweg van de NUSTA’s (Godinnen van de Andes) voor ons hebben gemaakt.